Moe, moeder, …
Hoe uitgeteld kan je zijn na een weekje werken? Op een doordeweekse vrijdagavond plof ik in de zetel, niet van plan om er snel weer uit te komen. “Mama, mama, … MAMA!?” Een helder peuterstemmetje trekt aan mijn kleed en de onweerstaanbare Bambi blik wordt ingezet. Pff… Ik voel me duizelig, voel me raar en ik heb hoofdpijn. De laatste dagen smaakte mijn eten ook al niet als anders. Dit zijn toch geen corona-symptomen he?
Hopen op het beste
Ik begin me zelfs een beetje schuldig te voelen dat ik per se wou gaan werken. In deze tijden is dat niet evident, zeker niet als je in een drukke school lesgeeft. Toch wringt dat. Ik weet hoe lastig het is voor collega’s als je je ziek moet melden en een thuisblijver ben ik nooit geweest.
Ofwel is het corona, ofwel ben ik zwanger…
Ik bibber een beetje, maar ik heb het helemaal niet koud of extreem warm. Zou het misschien toch iets anders zijn? Het is hopen op het beste. We proberen nu een achttal maanden zwanger te geraken, maar met een zeer onregelmatige cyclus die soms wel meer dan 70 dagen duurt is dat geen sinecure. Ik maak voor mezelf het besluit: ofwel is het corona, ofwel ben ik zwanger.
De test
Manlief en ik spreken af dat ik meteen ga testen. Ik was het al van plan voor de week erop, maar mijn geduld en moed om nog een week te wachten is ver zoek. Met een kramp in de kuiten klim ik op het opstapje om helemaal bovenaan in onze apotheekkast mijn laatste test te scharrelen die ik nog had liggen. Vorige herfst hadden we een setje van twee gekocht toen we op vakantie waren in Hochsauerland in Duitsland. Toen hoopte ik ook even dat het prijs was. Hierover schreef ik deze blog.
Een spannend moment… Ik neem de test uit de verpakking en hop: twee overduidelijke streepjes lachen mij toe. Wat een fantastisch nieuws en toch ook wel een grote opluchting. Er is niets mis met mij. Ik ben gewoon zwanger! Nu alleen nog te weten komen hoe ver ik ben. Ik pak mijn man en ons zoontje stevig vast. Onze dag kan niet meer stuk.
Hallo mama!
We moesten een paar weken geduld hebben voor we terecht konden bij onze gynaecoloog. Op het schermpje is direct een duidelijke baby te zien. Wat een fijne verrassing! Ik blijk op de kop 12 weken ver te zijn. Ons baby’tje doet het prima en ontroerd kijk ik toe hoe het met zijn handjes grijpt en hoe dat minuscule mondje open en dicht gaat. Het is net of dat ieniemienie wezentje me nu al vrolijk begroet. Groeien maar, klein prutske denk ik blij.
Liefs, Annelies x
PS: Wil je kijken hoe we onze grote broer voorbereiden op de kleine baby? Lees dan hier vlug verder.
Knoeien en groeien 