Bevallen in het ziekenhuis, geboortehuis of thuis? – deel 2

In het eerste deel schreef ik over mijn ervaringen in het ziekenhuis waarbij er veel positieve dingen waren zoals de ondersteuning van de vroedvrouwen tijdens de bevalling en erna, maar waar er ook zaken gebeurden die ik liever niet nog eens wil meemaken. Ik heb mijn bevalling in het ziekenhuis eerder ervaren als bevallen in een fabriekje, waar je zelf weinig inspraak hebt en je de dingen vooral ondergaat. Misschien had ik het anders ervaren als ik door een andere gynaecoloog behandeld geweest was. Nu zou ik het anders aanpakken en zeker en vast een geboorteplan opstellen. Vandaar mijn zoektocht naar een andere weg.

Taboe

Stiekem keek ik uit naar het moment waarop mijn man en ik terug zoals vroeger in bed van elkaar konden genieten. Er zat echter iets serieus in de weg. Wanneer ik op mijn rug lag zag ik in plaats van mijn man weer de gynaecoloog met die bebloede draad. Dan is je goesting snel over. Ik voelde me er vreselijk bij, want mijn man was zoals altijd heel lief en geduldig. Ik wou hem niet zomaar afwijzen en voelde me schuldig. Hij gaf me alle tijd om rustig te bekomen en daar ben ik hem nog steeds heel dankbaar voor.

Na een paar weken besloot ik dat ik het beeld genoeg achter mij kon laten. Tijdens onze eerste afspraak met de gynaecoloog vertelde ik over mijn probleem en werd ik gerustgesteld dat het wel zou beteren na verloop van tijd. Er zijn nogal wat vrouwen die verkrampen omdat ze schrik hebben om intiem te zijn en misschien was ik er nog niet helemaal over. We moesten het nog even tijd geven.

Dokter Google… niet mijn vriend!

Zo bleven we wat aanmodderen. Maar… het was verschrikkelijk pijnlijk en eigenlijk lukte het gewoon niet. Ook al bleef mijn man super voorzichtig en wilde hij niets forceren, er zat geen beterschap in en helemaal geen plezier zoals vroeger. Het leek wel of ik beneden zo smal was als een rietje. Daarom ging ik zelf oefenen om me te kunnen ontspannen, maar zelfs dat lukte niet.

Zes maanden na de geboorte was er nog geen beterschap en ik voelde me er ellendig bij. Ik vreesde dat het nooit meer zou lukken, “Googlede” er op los, las doemberichten ook al wist ik dat dat geen goed plan was en zag die tweede kinderwens al smelten als sneeuw voor de zon. Daarom hakten we de knoop door. Dit was niet ok. Ik besloot om mij terug te laten onderzoeken bij mijn vertrouwde gynaecoloog.

De hersteloperatie

Voor het onderzoek was ik ontzettend zenuwachtig. Verschillende vragen spookten door mijn hoofd. Beeld ik het me toch allemaal maar in? Stel ik me te veel aan? Wat als er helemaal niets abnormaals te zien is en ik hieraan gewoon moest wennen? Toen kwam het verlossende bericht. Er zat te veel littekenweefsel in de weg wat alles zo vreselijk pijnlijk en quasi onmogelijk maakte.

We planden samen een gesprek met een seksuoloog en een hersteloperatie in het ziekenhuis. Deze zou plaatsvinden onder volledige narcose omdat ik het totaal niet zag zitten om voor een volle operatiezaal nog eens eventjes rustig met mijn benen open te gaan liggen. Het beeld van de draad stond nog op mijn netvlies gebrand.

Ik had er veel schrik voor, maar de operatie verliep blijkbaar heel goed. In het begin leek het wel of ik terug bevallen was, maar dan zes maanden na datum. Wanneer mensen me vroegen waarom ik geopereerd moest worden, draaide ik een beetje rond de pot. Ik durfde en kon er niet goed over praten. Na amper een maand voelde ik me echter helemaal in orde en konden mijn man en ik eindelijk terug beginnen genieten. Dit hadden we toch erg gemist. 

Een nieuwe start

Het heeft nog een tijdje geduurd voor ik er echt helemaal over was, maar nu kan ik er gerust over praten zonder me te schamen of schrik te hebben wat anderen wel of niet over me denken.

Wanneer ik dit schrijf zitten we volop in de coronacrisis (eind juli 2020) en heerst er angst voor de tweede golf. Vooral in onze provincie staan we er niet goed voor. Vrouwen worden sinds het begin van de crisis verplicht om met mondmasker te bevallen om het verplegend personeel te beschermen. Ik heb zelfs verhalen gehoord waar dat blijkbaar niet genoeg is en waar men plexiglas over de buik schuift. Deze vrouwen zijn voor de duidelijkheid niet positief op corona getest.

Ik heb er alle begrip voor dat dit van de moeders verwacht wordt, maar wanneer ik hoor dat de partners aan de zijlijn dit niet moeten doen stel ik me er wel vragen bij. Plexiglas over een buik vind ik sowieso een brug te ver en ik wil op voorhand de mensen kennen bij wie ik beval. Ik had vertrouwen in mijn eigen gynaecoloog, maar die kan je er niet zomaar bij toveren op het moment van de geboorte. Achteraf gezien was ik heel fier op mijn prestatie, maar het had zoveel mooier en liefdevoller kunnen zijn.

Geboortehuis de Zon in Viersel

Van een kennis hoorde ik het prachtige geboorteverhaal van haar jongste zoontje. Dankzij de goede voorbereidingen en de deskundige zorgen van zelfstandige vroedvrouw Els Truyen en haar team van Geboortehuis De Zon in Viersel is zij thuis kunnen bevallen in een rustige sfeer. Zij en haar partner wisten zelfs zo goed wat ze moesten doen en de geboorte verliep zo vlot, dat de vroedvrouw enkel het kindje moest komen bewonderen.

Het klinkt als een droombevalling als ik haar erover hoor vertellen. Ook over de bevalling van haar eerste kindje sprak zij heel lovend. Deze vond plaats in het geboortehuis zelf, waar alles aanwezig is om de moeder en het kindje zo goed mogelijk te ondersteunen tijdens de arbeid en bevalling. Ik was overtuigd en mijn man ook.

Een emotioneel gesprek

En dan zit je dik twee jaar na datum te huilen tijdens het intake-gesprek bij de vroedvrouw in Geboortehuis de Zon in Viersel. Els nam alle tijd voor ons verhaal en was heel empatisch. De gevoelens van onmacht tijdens het moment waarop de gynaecoloog van wacht de regie overnam en het verdriet omtrent de moeizame periode en de hersteloperatie kwamen weer naar boven. Ze vertelde me over de verschillende houdingen die vrouwen kunnen aannemen tijdens het baren en we kregen een rondleiding in de Geboortekamer zelf.

Vooral toen ik hoorde dat een scheurtje niet persé onmiddellijk na de geboorte gehecht moet worden, maar dat het ook in orde is om het binnen de vier uur na de geboorte te doen hakte er bij mij in. Was het hechten misschien beter gelukt als ik stil kon blijven liggen en niet zo vol adrenaline had gezeten?

Els informeerde ons ook over babyvriendelijke ziekenhuizen, want natuurlijk moeten we alle wegen openhouden als een natuurlijke bevalling niet mogelijk is. Ik had nog nooit gehoord van “babyvriendelijke ziekenhuizen”. Zou niet elk ziekenhuis dit moeten zijn?

Vertrouw op je buikgevoel

In een volgend blogbericht vertel ik jullie graag meer over deze ziekenhuizen. Ik kijk heel erg uit naar de verdere samenwerking met Els en haar team. Ik voel me alleszins veel geruster en het boost mijn zelfvertrouwen. Verdere ervaringen wil ik dan ook graag delen. 

Als ik al een advies mag geven is dat het volgende: wanneer je voelt dat iets tegen je eigen waarden indruist of je blijft ergens mee worstelen, probeer erover te praten en zoek hulp. Ook wanneer het over zeer intieme zaken gaat die je liever niet zomaar met jan en alleman deelt. Er is niet één weg en soms is het beter om af te wijken van de platgetreden paden. Doe waar jullie je als koppel goed bij voelen en laat je niet zomaar iets opdringen. Dit komt jullie kindje uiteindelijk ook ten goede. 

Interesse?

Wil je meer informatie over bevallen in een geboortehuis? Neem dan zeker eens een kijkje op hun website. Dit is een zeer mooie en overzichtelijke site, waarop je ook enkele bijzondere geboorteverhalen kan lezen in het babyboek.

Liefs, Annelies x