Mama zou zo graag nog eens …

Gisteren was zo’n dag dat ik smachtte naar even niks te moeten. Maar zoals je al kon raden stond er toch weer vanalles op het programma en dan was er ook nog het huishouden en de was die om ter hardst om aandacht schreeuwden. Daar kwam nog eens bij dat het om de één of andere reden een vrij emotionele dag werd.

Waarschijnlijk zijn het die dekselse hormonen (22 weken zwanger) en de vermoeidheid die me plagen, maar ik kan er niet altijd de vinger op leggen wat het precies is. Ik heb namelijk een fantastische man en een superlief zoontje die mij allebei zielsgelukkig maken.

Ik wil mama!

Ons mateke zit in een periode waarin hij weer heel hard aan de mama hangt. Knuffelen, kusjes geven, aaien, lief zijn kan hij als de beste, maar oh wee als mama nog maar eventjes naar het toilet durft te gaan of op de trap verdwijnt. Hij volgt me als een schaduw en hangt in mijn rokken. Dat mes snijdt dus langs twee kanten. Het is zalig om zo’n goeie band te hebben met ons Toontje en ik ben heel graag met hem bezig, maar soms vergt het massa’s geduld.

Geduld heb ik in overvloed, maar het is geen onuitputbare bron. Soms is die bron eventjes leeg of kan ik ze niet vinden. Meestal helpt het dan om eventjes buiten te gaan wandelen, te lopen kortom te bewegen. Dat doe ik dan liefst eventjes alleen, al was het maar een halfuurtje. Wanneer dat dan niet direct past en dat gevoel sleept aan word ik kregelig. 

Voorbeeldige kindjes

Gisteren was er dus ook zo’n snottermoment tijdens het ophangen van de zoveelste was. Als ik erover nadenk moet ik me geen zorgen maken, maar het is soms confronterend. Er zijn momenten dat het lijkt dat alle andere kindjes van zijn leeftijd alles beter doen: het zijn voorbeeldige slapers, ze babbelen honderduit, ze vragen weinig aandacht van de ouders en op de koop toe lijken ze wel op amper één week tijd zindelijk te zijn. 

Ik weet heus wel dat dat een vertekend beeld is, maar het gebeurt me veel te vaak dan me lief is dat die gevoelens van onzekerheid en schuld me overvallen. Maak ik hem te afhankelijk van mij door hem zoveel aandacht te schenken? Boeken mama’s met een afstandelijkere aanpak meer succes? Ik vind het zo moeilijk, want ik volg gewoon mijn hart. Dan denk ik een hele tijd dat we goed bezig zijn, tot die gedachte weer gaat wankelen.

Op zo’n momenten komt zelfs de pietluttigste opmerking stevig binnen en begint het te malen. Gelukkig is Roel heel begripvol en weet hij dat de bui snel overwaait. Misschien ben ik soms te veeleisend en leg ik de lat te hoog bij mezelf en bij ons manneke? Ik heb geen olifantenvel en dat stukje zelfzorg van het natuurlijk ouderschap heb ik nog niet helemaal onder de knie.

Maar allerliefste Toontje van de hele wereld, mama zou zo graag nog eens …

• Geen duizend keer “mama, mama, MAMA” op een dag horen. Papa staat ook altijd voor jou klaar hoor.
  
• Jou vlotjes in bed kunnen leggen. Oogjes toe, snaveltje dicht en … Bij papa is dit voor het moment niet te doen.
  
• Een nachtje doorbrengen zonder naar jouw kamer te moeten spurten omdat je me roept in het midden van de nacht. We hebben heel lang op dezelfde kamer geslapen, maar hetzelfde bed delen was niet meer te doen met jouw lange benen en je gewroet. Een bedje apart was van meet af aan een verloren strijd…
  
• Geen kritiek of veroordeling krijgen over het feit dat we een moeilijke slaper hebben, maar een beetje meer begrip. Geloof mij, we hebben vanalles geprobeerd hoor. Enkel mensen die er middenin zitten weten wat het is. 
  
• Me niet moeten verantwoorden voor het feit dat hij niet naar een crèche gaat, want de liefdevolle opvang van de grootouders kan bij sommigen blijkbaar niet op tegen wat ze allemaal leren op een crèche. Zucht. De volgende gaat er wel heen, dus dan zullen we wel zien wat daar van aan is.
  
• Na het werk kunnen koken zonder een peuter aan mijn been. Je wil helpen, maar jouw manier van helpen vertraagt heel den boel. Lastig, want ik wil je ook niet altijd zomaar voor tv zetten wanneer ik aan het eten begin.
  
• Wat meer tijd met jouw papa kunnen doorbrengen.
  
• Een serie kunnen uitkijken op tv of een echt goed boek lezen met een grote coupe ijs of whatever erbij.
  
• Spontane dingen doen die nu niet mogelijk zijn. Ok, dat ligt ook aan die verdomde corona…
  

Dankbaar

Anderzijds ben ik zo dankbaar dat ons Toontje er is en weet ik dat ik “mijn pollekes mag kussen” met zo’n lief en gezond kind. Wij hebben heel bewust voor hem gekozen en ik zou geen ander kind ter wereld willen als ons mateke. Gelukkig dat die momenten overheersen en dan pak ik mijn prachtige jongens stevig vast voor een uitgebreide knuffelpartij. 

Liefs, Annelies x

Hebben jullie het ook soms lastig om een goed evenwicht te vinden tussen werk, ontspanning en de kindjes? Een troost: dat gaat hier dus ook niet perfect he.