Een klein sterretje in november

Het verlies

Zondag 10 november 2019 * stopte mijn wereld eventjes met draaien. Vroeg in de ochtend werd ik wakker met hevige krampen en het vreemde gevoel dat ik iets niet kon tegenhouden. Geschrokken sprong ik uit bed. Het was meteen duidelijk wat er aan de hand was. Ons minuscule vruchtje had het niet gehaald.

Twijfels en onzekerheid

De eerste zwangerschapssignalen waren de week ervoor sterk afgenomen. Daarover was ik erg onzeker, maar toch probeerde ik mezelf tegen het doemdenken te verzetten. Bij mijn eerste zwangerschap was ik immers ook niet misselijk en had ik ook niet de ‘typische tv-serie-kwaaltjes’. Ik weet nog dat ik het amper kon geloven dat ik echt zwanger was tot ik de echo zag met het moedig kloppende hartje van wat later uitgroeide tot ons Toontje. Nu moest ik accepteren dat er definitief geen hoop meer was…

“Iedereen verwerkt het verlies van een vruchtje, foetus of een veel te jong geboren kindje op zijn eigen manier. Toch denk ik dat je het onbewust altijd een beetje met je meedraagt hoe klein of hoe pril het ook was.”

Je was zo welkom

Met sterke gevoelens van verdriet en onmacht ben ik de dagen erna doorgekomen. Naar de buitenwereld toe was ik mijn gewone zelf, maar vanbinnen bleef het knagen. Had ik het kunnen voorkomen? Kon ik er iets aan doen? Zou je een broertje of een zusje geweest zijn voor ons Toontje? Je was zo welkom in ons gezin.

Daarna kwamen de rationele gedachten. Er was iets mis, dus misschien was het beter zo. Je was je nog van niets bewust want je was nog veel te klein. Je was zelfs nog niet echt een mensje. Dit gebeurt dagelijks bij zoveel vrouwen.

Steun zoeken bij elkaar

Erover praten kon ik in het begin enkel met mijn man. We hebben elkaar stevig vastgepakt en ons Toontje goed geknuffeld. Het hele weekend voelde ik me super verdrietig en mijn tranen verstoppen lukte niet. Ik maakte lange wandelingen en probeerde het van me af te zetten door Toontje de volle aandacht te geven.

De onzekerheid om terug vlot zwanger te worden nam toe naarmate de maanden verstreken. Ik had een zeer onregelmatige cyclus en het was geen rariteit dat ik 70 dagen of meer op mijn regels moest wachten. Ovulatietesten gaven nooit het gewenste resultaat en mijn gezinswens voor een broertje of zusje voor Toon werd er niet minder op. Ik voelde me soms best jaloers wanneer ik hoorde dat iemand zwanger was van een tweede kindje en daar schaamde ik me wel een beetje voor. Uiteraard was het niet allemaal kommer en kwel en beleefden we als gezin van drie ook prachtige momenten.

Dankbaar

Ik ben zo enorm dankbaar dat we een prachtige, gezonde zoon hebben. Deze gebeurtenis deed me weer beseffen hoe kwetsbaar we eigenlijk allemaal wel zijn. Ik word stil van de gedachte aan het verdriet dat veel koppels moeten doorstaan die dit al meerdere keren hebben doorgemaakt of die veel verder gevorderd waren in hun zwangerschap. Hopelijk vinden zij ook veel steun aan elkaar. Het is zo gek maar eens je voor kinderen kiest dan kan het precies niet snel genoeg prijs zijn. Het is net alsof er iets geactiveerd wordt in je hersens zodat je overal bolle buikjes, baby’s en gezinnen ziet. Zo is het bij mij toch steeds gegaan.

Terug zwanger

Wanneer ik dit schrijf ben ik ruim 30 weken zwanger. Deze zwangerschap verloopt anders dan mijn eerste zwangerschap, dat kan je hier lezen. Zwanger zijn van ons Toontje was achteraf gezien een sprookje, maar eigenlijk vind ik dat ik nog steeds van geluk mag spreken dat ook nu weer alles zo vlot verloopt. In het begin had ik toch wat meer schrik als bij ons eerste kindje en doorheen de weken telde ik ook af naar het moment waarop je baby ‘levensvatbaar’ genoemd wordt in de medische wereld. Dat is in België na 24 weken.

We kozen ervoor om het deze keer al heel vroeg tegen onze families te vertellen. Als het om de één of andere reden niet goed zou lopen in die eerste cruciale weken, zouden ze begrijpen waarom ik misschien emotioneler of stiller zou reageren. Met die ongeschreven regel “je vertelt het pas aan de mensen als de eerste 12 weken voorbij zijn” had ik het deze keer lastig. Het voelde bevrijdend om hier nu net niet aan mee te doen.

De eerste echo’s en verdere onderzoeken zorgden steeds voor een grote opluchting. Onze mini heeft een stevige hartslag en is heel beweeglijk. Nu blijft het hopen en duimen dat alles goed gaat. Wat kijk ik ernaar uit om ons lieve baby’tje te ontmoeten. De coronaperiode is niet het ideale moment om zwanger te zijn en als dit sterretje had mogen groeien was het al lang geboren geweest. Toch ben ik heel hoopvol en zijn er veel momenten dat ik echt geniet van die kleine stampjes en dat gerommel in mijn buik. Het is blijft een unieke en bijna magische periode van verwondering en transformatie.

Steunen

Er zijn veel mooie VZW’s die ouders steunen wanneer ze hun kindje verliezen. Zelf vind ik Boven De Wolken een prachtig initiatief. Deze fotografen leggen geheel vrijwillig kostbare herinneringen vast van ouders met overleden baby’tjes. Tine Van Leemput van Compagnie Fotografie die onze trouwfoto’s maakte en ook de eerste newbornshoot van ons Toontje verzorgde (prachtige foto’s!) is ook zo’n moedige dame die eropuit trekt om gezinnen tijdens hun meest kwetsbare momenten bij te staan. Ik hoop dat we haar zelf nooit nodig hebben op deze manier, maar ik kan me heel goed voorstellen dat zij en haar collega-fotografen heel belangrijk werk verrichten.

Meer lezen

Wil je meer lezen over omgaan met verlies en sterrenkindjes, neem dan eens een kijkje op onderstaande sites.

Sterrenkinderen
Met Lege Handen
Ovok
Berrefonds
Boven De Wolken

Wie dit leest en iets dergelijks heeft doorgemaakt wens ik veel liefde, begrip van je naaste omgeving en kracht. Ik wens je hoop op herstel en dat je het een plaats kan geven. Weet dat je niet alleen bent…

Liefs, Annelies x