Een tijdje geleden schreef ik al mijn relaas dat deze tweede zwangerschap toch wel wat meer van mijn lichaam vergt dan de eerste. Terwijl ik dit schrijf zit ik jammer maar helaas weer thuis. De eerste dagen nog met een giga schuldgevoel want thuisblijven terwijl ik dolgraag nog wil gaan werken wringt, maar nu toch best opgelucht voor de kans om het allemaal wat rustiger aan te doen. Des te meer omdat ik vanwege een gewone verkoudheid al eens een coronatest moest ondergaan (dat viel best mee en die was gelukkig negatief) en de kans om het virus toch nog op te scharen in die laatste weken voor de bevalling is bij deze sterk verminderd.
Van mama waggel naar mama wankel
Het sluimerde al een hele tijd, maar tijdens het voorbije herfstverlof brak het in volle hevigheid door. Van de sportieve mama die al eens sporadisch achter haar fietskar of buggy jogde bleef niet veel meer over. Elke stap deed zeer en mijn bewegingen werden houteriger en houteriger. Vooral dat rechterbeen speelde me serieus parten en sleepte ik bij momenten zowat onhandig met me mee. Ik begon me ongerust te maken, want op een gegeven moment kon ik mijn vinnige zoon niet meer volgen. Voor een kind dat al eens buiten gelost moet worden om wat frisse lucht op te doen is zo’n trage waggel mama niet interessant. Gelukkig had Roel nog hier en daar verlof, maar de dagen dat ik Toontje alleen bijhield waren pittig. Het ging een beetje op en af tot ik echt bijna niet meer uit de voeten kon.
Een stuitbaby en shiatsu
Tijdens onze vorige consultatie in het geboortehuis merkte de vroedvrouw op dat onze kleinste kerel fier met zijn hoofdje rechtop in mijn buik zat. Dat was eventjes verschieten, “help dat hoofd mag daar niet zitten!”, maar dit is rond de 30 weken nog niet zo’n onoverkomelijk probleem. Natuurlijk had ik het al liever anders gezien, maar dat zijn zo van die dingen die je niet kan controleren. De vroedvrouw raadde me aan om professionele hulp te zoeken voor mijn bekkenprobleem en mijn geknelde zenuw en ik kreeg een lijstje mee van mensen die ik kon contacteren. Omdat de tweede week van het verlengde herfstverlof was aangebroken, belde ik iedereen en maakte ik een afspraak bij de diegene die mij als eerste kon helpen. Zo kwam ik terecht bij een shiatsu-therapeute.
Shiatsu is een vorm van Japanse drukpuntmassage die gegroeid is uit de Oosterse geneeskunde. Zij werken met energiebanen en willen door manuele therapie het hele lichaam terug in balans krijgen. Ik was er zelf niet mee bekend, maar met de gedachte baadt het niet dan schaadt het niet besloot ik het toch een kans te geven. De therapeute merkte al gauw op dat mijn bekken helemaal scheef stond en dat mijn linkerkant zo goed als vast zat. Na een kort gesprekje over voedingsadvies en yin en yang begon zij aan haar therapie. Wat een verademing! Na het trotseren van het blauweplekkengevoel wanneer mijn rechterkant aan de beurt was kon ik terug rechtstaan en als een normale mens stappen. Licht euforisch verliet ik de praktijk. “Laat die klassen maar komen!”
Mentaal gevecht
Het geluk was echter van korte duur. Maandag na het verlof vertrok ik vol goeie moed gewapend met bokes, juffengerief en mijn pilleke voor tijdens de middag naar school. ’s Ochtends ging het redelijk, maar naarmate de dag vorderde en ik meer moest staan, trappen trotseerde, van klas naar klas schuifelde en over die kleine bankjes boog om te helpen of te verbeteren werd het lastig. De rit naar huis heb ik toch wel een traantje gelaten uit frustratie. De hele nacht was een kwelling van pijnscheuten en geen houding vinden om te slapen. Ik was super teleurgesteld en voelde me heel ambetant om weer eens te moeten bellen. Na een mentaal gevecht met mezelf waarbij ik weer mijn typische ontkennings- en minimaliseringsfase de mond probeerde te snoeren besloot ik om toch langs de dokter te gaan. Ik moest nog een paar dagen langer thuisblijven, prenatale kiné starten en rusten. De klachten namen stilletjesaan weer af en ik kreeg er weer goeie hoop in dat alles onder controle was.
De vrouw met het looprekje
Ik deed regelmatig een “oefenwandelingetje” om te zien of ik een tijdje normaal kon stappen, want in beweging blijven is belangrijk. De rustweek vorderde en het ging weer van kwaad naar erger. Tijdens één van die wandelingetjes passeerde ik in tegenovergestelde richting een oudere vrouw met een looprekje. Als we het op dat moment tegen elkaar moesten opnemen, durf ik er mijn hand niet voor in het vuur steken dat ik die slakkenrace zou winnen.
Passanten spraken me bezorgd aan waarom ik zo mankte en een enkeling voegde er al grappend aan toe: “nog niet bevallen he!” Neen, dat was en ben ik ook niet van plan, want onze baby is prematuur en hij ligt nog in stuit! Nog een ding waarover ik aan het piekeren was buiten het feit dat de afstand van de speelplaats op dat moment toch wel erg groot leek om te overbruggen. Er zat niets anders op dan de rust te verlengen en de oefeningen op te drijven. Op dit moment is de toestand weer onder controle en daar ben ik heel blij om, maar ik vind het toch nog steeds superjammer dat het afsluiten in schoonheid er deze keer niet inzit.
Het stuitstappenplan
Omdat ons stuitje nog niet gedraaid is en ik inmiddels 32 weken ver ben hang ik regelmatig met mijn hoofd naar beneden in de zetel. Een beetje extra turnoefeningen kunnen in dit geval geen kwaad. We hopen dat de zwaartekracht onze baby het gevoel gaat geven om ook eens lekker zot te doen. Ondertussen heb ik ook een osteopaat gecontacteerd die op zijn manier de baby gaat stimuleren om te draaien en heb ik al tips meegekregen om in een later stadium moxatherapie (een warmtebehandeling) en acupunctuur op het lijstje te zetten.
“Blijkbaar heeft de ligging van onze baby een grote invloed op mijn fysieke problemen en is rust in combinatie met de juiste oefeningen heel belangrijk om hem de kans te geven om te draaien.”
Mijn man gaat ingeschakeld worden om me eens letterlijk op mijn kop te zetten en als dat allemaal niet helpt volgt er rond de 36 weken een uitwendige kering in het ziekenhuis. Daar heb ik op dit moment nog een beetje schrik voor. Ik ben een echte sissy als het erop aan komt en ik doe het in mijn broek als ze nog maar een beetje harder op die buik duwen dan ik nodig vind. Het idee alleen al dat ik met spierverslappers en een volle blaas (dat zou de baby meer naar boven stuwen) me door een paar gynaecologen onder handen moet laten nemen… dat kan toch niet anders dan gênante situaties opleveren? Laten we hopen dat het zover niet komt, maar als ik hiermee een keizersnee kan voorkomen en terug op een natuurlijke manier kan bevallen dan heb ik het er wel voor over. De slaagpercentages van uitwendige keringen verschillen per ziekenhuis. Dat huiswerkje moet ik dus nog maken. Soms heb ik wel het gevoel dat ik hier aan een soort eindwerk bezig ben met als beloning ons kindje. 😉
Over natuurlijke stuitbevallingen
Informed consent, ofwel alle voor- en nadelen van medische behandelingen op een rijtje zetten zodat patiënten een gepaste en weloverwogen keuze kunnen maken, daar zijn mijn vroedvrouwen toppers in. Ik heb het gevoel dat ik veel beter begeleid wordt door hen dan destijds door mijn gynaecoloog die toch wel een heel strak tijdsschema had. Wanneer ik dit voorhad bij mijn eerste kindje, werd het op een gegeven moment een one-way-ticket naar het operatiekwartier voor een geplande keizersnede. Dat schrikt me toch wel af, want het is en blijft een operatie waarbij het herstel voor de moeder meestal veel zwaarder is.
“Hé, het is een kletskopke!”
Ik vind het altijd een straf verhaal wanneer ik mijn moeder hoor vertellen over haar natuurlijke stuitbevalling in de jaren 70. Mijn oudste broer (tweede kind van vier) lag in stuitligging, maar de dokter had haar dat destijds niet verteld om hen niet bang te maken. Toen mijn broer geboren werd in het ziekenhuis dacht mijn vader in eerste instantie dus dat ze met een kletskopke te maken hadden. Toen het mijn ouders duidelijk werd dat mijn broer op geheel eigen wijze ter wereld kwam was dat wel eventjes verschieten. Ik denk niet dat ik ermee zou kunnen lachen. Gelukkig wist de dokter in kwestie van aanpakken en had hij voldoende ervaring om hiermee om te gaan. In die tijd waren stuitjes blijkbaar nog niet zo’n groot probleem voor de verloskundigen.
Naar het Sint-Vincentiusziekenhuis in geval van stuit?
De meeste gynaecologen doen geen natuurlijke stuitbevallingen meer omdat ze de kunde ervan verloren hebben. Dit is grotendeels te wijten door een fel bediscussieert onderzoek, de zogeheten Hannah Trial uit 2000, waarbij men concludeert dat een keizersnede te verkiezen valt vanwege de mogelijke risico’s op overlijden van de baby.
“Hoewel je er alles voor wil doen om een gezonde baby op de wereld te zetten, ben je als mama niet zomaar het omhulsel van je kindje.”
In Vlaanderen staat het team van het Sint-Vincentius ziekenhuis in Antwerpen nog steeds achter natuurlijke stuitbevallingen als het enigszins mogelijk is. Ik ben eens op hun site gaan kijken en vooral hun rapport met bevallingscijfers vind ik indrukwekkend. Zij profileren zich ook als baby- en moedervriendelijk ziekenhuis. Het geeft een geruststellend gevoel dat je als vrouw niet behandeld wordt als het omhulsel van de baby wanneer het erop aankomt. Het zou dus goed kunnen dat wanneer onze kapoen niet uit zichzelf draait en de kering mislukt, we daar terecht zullen komen. Toch blijf ik het moeilijk hebben met gynaecologen en heb ik meer vertrouwen in de vroedvrouwen. Dat is natuurlijk een gedachte die gegroeid is door het disrespect tijdens mijn vorige bevalling waarbij de vroedvrouwen me echt goed ondersteunden in schril contrast met de gynaecoloog van wacht die me als een zoveelste nummertje snel-snel oplapte om er weer als een speer vandoor te gaan met alle gevolgen van dien.
En verder?
De volgende weken worden dus nog spannend en mijn agenda is druk gevuld met allerlei remedies en oefeningen om de natuur een handje te helpen. In mijn hart wordt het een thuisbevalling, maar we moeten met alle soorten scenario’s rekening houden. Vandaar dat we aan een geboorteplan werken. Meer hierover later. 😉
Liefs, Annelies x
Knoeien en groeien 
3 gedachten over “Zwangerschapsperikelen: over bekken en stuit”