2020 dat was me het jaartje wel …
Over het voorbije jaar is al veel geschreven en dat zal nog wel een tijdje zo duren. Ik vermoed dat het één van de vreemdste jaren in mijn leven zal zijn als ik er later op terugkijk. Van de gezellige drukte en onbezorgdheid in het feestelijke januari, het begin van een “living nightmare” in maart tot het wonderlijke babynieuws in juni, de zwangerschapsperikelen in november en de stille hoop op beterschap voor de wereld in december. Er waren best wat uitdagingen en heel de toestand rond corona heeft toch zijn sporen achter gelaten.
“Er waren momenten van verdriet, verwarring, onbegrip, angst, bijtende frustratie, eenzaamheid, teleurstelling, pijn, acceptatie, heerlijk gezinsgeluk, voorzichtige hoop en opluchting.”
Wat heb ik hieruit geleerd en ervaren?
Wat is de natuur toch prachtig
Dat de natuur een mooie bron van troost en inspiratie is. Even eropuit in het bos of langs de velden doet veel deugd voor je gemoed. Dat wist ik natuurlijk al, maar in deze situatie werd dat des te meer duidelijk. Onze spreekwoordelijke achtertuin is zo mooi en gevarieerd en bij die gedachte alleen al kan ik enorm gelukkig worden. De twee Netes zijn op een boogscheut, we hebben de hei en heel wat natuurgebieden op wandel- en fietsafstand. Wat is ons dorp toch prachtig!
Mensen en sociale contacten geven energie en zijn onmisbaar
Ik heb echt veel nood aan menselijk contact. Als eerder introverte persoon kan ik toch zo genieten van vrolijk gezelschap dat over vanalles en nog wat kan “semmelen”. Daarom hou ik zo van spontane uitstapjes en evenementen waarbij je de kans hebt om mensen tegen te komen die je al een tijdje niet meer gezien of gesproken hebt.
Ik hou van mensen en hun verhalen geven me vaak zoveel energie dat ik niet lang zonder kan. Ik kan niet zeggen dat ik echt genoten heb van de lockdown en de restricties om alleen maar het eigen gezin te zien, want dan zou ik liegen dat ik zwart zie. Er zullen wel mensen zijn die dit alles fijn vinden en deze manier van slow living weten te appreciëren, maar ik heb wel wat tranen gelaten uit gemis en machteloosheid. Akkoord, er waren ook veel mooie momenten en veel gelukskriebels, maar die donkere schaduw van het gemis was en is toch nooit ver weg.
Er zijn veel lieve mensen die echt het allerbeste met elkaar voorhebben en die alles voor elkaar zouden doen. In tijden als deze weet je echt wat je aan elkaar hebt. Dat ik een echte geluksvogel ben met ons gezin en onze familie die ik soms zo vreselijk mis besef ik maar al te goed.
Soms een kop vol zorgen door heel die toestand…
Met veel begrip voor de meeste maatregelen, maar het feit dat we deze zwangerschap en waarschijnlijk nog een heel stuk na de geboorte van onze kleine jongen voor een groot deel in ultra beperkte kring beleven vind ik toch wel jammer.
We zijn hier niet op de wereld gekomen om alles zomaar alleen te trotseren. Dat is en voelt onnatuurlijk aan. Ik ben als juf en als mama bezorgd hoe het verder gaat met onze kinderen, want hun ontwikkeling kan je niet zomaar eventjes op pauze zetten. Dat is wat anders als bij de gemiddelde volwassene. Er zijn nu eenmaal fases waarin je als kind vatbaarder bent om bepaalde dingen te leren en ik vrees dat sommige kinderen de boot op bepaalde vlakken dreigen te missen.
Voor ons super aanhankelijk peutertje is het niet zo positief geweest om zo weinig mensen en kindjes te mogen ontmoeten. Dat heb ik wel gemist, want ik heb gemerkt hoe hij tegenwoordig snakt naar input en aandacht van anderen. We hopen dat voor het eerst naar school gaan een positieve ervaring wordt.
Wanneer je man dag in dag uit van thuis werkt en je de hele dag met je peuter in huis zit omdat het slecht weer is of je kan nergens heen, dan durf je al eens zot te worden. Ik had bij momenten wel schrik dat ik het virus van mijn werk mee naar huis zou nemen. Als het van ergens zou komen, zou het via mij gebeurd zijn.
Je bent maar zo sterk als je zwakste schakel. Ik durf nu wat meer hulp vragen of alleszins toegeven als er iets fysiek niet gaat of als ik ergens mee zit. Daarvoor kon ik al eens een koppige mie zijn die haar trots niet aan de kant wou zetten en daardoor wel eens met haar kop tegen de muur botste.
Onze wens voor 2021
Toontje kijkt samen met ons alvast vol spanning uit naar de komst van zijn kleine broertje. Ik ben heel blij dat het een januari-kindje gaat worden, want dat is zowel voor onze kleine man beter (voor school) als voor zijn papa (5 dagen meer verlof). Wat kunnen we jullie beter wensen dan een gezond en gezellig 2021? Veel moed, hoop, geluk en een hartverwarmende knuffel.
Liefs, Annelies x
Knoeien en groeien 