Over peuterliefde, peuterbuien en puppy’s

Het is eventjes slikken als ik onze flinke, vinnige kerel zie rondcrossen terwijl ik de steeds hevigere maar geruststellende schopjes bokspartijen van onze tweede kapoen in mijn buik voel. Ik heb hier over een paar weken én een kleine reus in huis die naar school kan (fingers crossed want hij is toe aan meer sociaal contact en uitdaging) én een minikaboutertje dat waarschijnlijk niets liever doet dan als een klein aapje tegen mij plakken. Eigenlijk doet grote broer dat ook nog altijd maar al te graag. 😉

“Gaan we de komende periode leven op een roze wolk of zullen er verdomd lastige dagen aanbreken, wie zal het zeggen?”

Dat er hier grote veranderingen gaan gebeuren dat is een open deur intrappen. Ik ben zo benieuwd hoe de jongens op elkaar gaan reageren. Mezelf kennende maak ik zeker duizend foto’s en filmpjes. Of denk ik dat maar en maak je minder foto’s van je tweede omdat je je handen vol hebt? Er zullen nog veel mamasmeltmomenten volgen en die kan ik niet altijd even goed met mijn camera vastleggen. Ogen open en genieten maar.

Binnenkort voor het eerst naar school… weeral een mijlpaal!

Je kan Toon bijna met de dag zien evolueren. Mijn kleine observator begint meer en meer open te bloeien en is op 21 november 2020 zomaar eventjes 2,5 geworden. Dat vind ik toch weer een kleine mijlpaal. Ondertussen is hij ook al op bezoek geweest in zijn nieuwe klasje. Oh wat was ik graag een vlieg geweest, maar zelfs papa die hem bracht mocht niet mee tot aan het klasje en misschien is het beter zo. Toon is sowieso wat gevoelig qua afscheid nemen van papa en mama, dus beter korte pijn dan eindeloos rekken.

Op dit moment is hij er nog niet volledig van overtuigd dat een schoolcarrière iets voor hem is, maar dat gaat volgens mij wel loslopen eens hij de juf wat beter leert kennen. Ik heb er in ieder geval het volste vertrouwen in. Hij is al een tijdje volledig droog overdag en geeft goed aan dat hij op het potje moet. Hij kan zich al best lang concentreren op verhaaltjes, houdt van bouwen, puzzels, koken en schilderen. We hopen dat we binnenkort ook een stortvloed aan zinnetjes te horen krijgen zodat we te weten komen wat ze allemaal in het klasje gedaan hebben.

Boeiend en vermoeiend

Over peuters dus… Ik vind ze ongelooflijk boeiend maar soms ook verschrikkelijk vermoeiend. Hun exploratiedrang kent geen grenzen en je merkt dat je als ouder al een beetje meer mag en moet loslaten. Dingetjes die Toon vorige maand nog niet deed, doet hij nu met zo’n zwier alsof hij nooit iets anders gedaan heeft. Maar, dat wil wel zeggen dat je ook echt ogen op je rug moet hebben.

Wat vind ik zo leuk aan peuters?

• Die koddige “peuterlook”: soms zeg ik wel eens dat er nog wat baby zit in ons manneke. Hij heeft nog die typische hapklare bolle wangetjes en billekes om in te bijten. Toch verschiet ik soms als ik diezelfde billekes vinnig rond de tafel zie crossen. Dan is het precies al een grote kerel met z’n lange benen.
• Het fantasiespel: wc-rollen worden hier gebruikt om torens mee te bouwen, kartonnen dozen mag je nooit te vroeg wegdoen en elk voorwerp hier in huis is de moeite waard om te onderzoeken. De wasmand is een boot en we verkleden ons. Voor ons gezin heeft Toon ook DUPLO-mannetjes uitgezocht die altijd per drie blijven, liefdevol bij hun naam genoemd worden en van alle avonturen beleven. Papa is de bebaarde pizzaman, mama het regenboogmeisje met de staartjes en Toon het kindje met de rode trui en de blauwe broek.
• Imitatie: met het hamertje in de hand doet Toon zijn vake na, hij kookt wanneer mama of papa koken en hij giet water over de plantjes omdat zijn oma een echte plantenliefhebster is. We merken dat Toon dingen begint na te spelen en dat is soms heel kostelijk om te zien.
• Zelfstandigheid en zelfredzaamheid: op veel vlakken is het fijn dat onze peuter geen hulpeloos wezentje meer is. Hij kan al zoveel dingetjes zelf dat wij daar soms versteld van staan. Zelf schoenen en een jas proberen aan te doen … check! Zelf de tafel dekken … check! Zelf de was uitladen … check! …
• Fascinatie en verwondering: in de wereld rondom ons is er vanalles te zien en te beleven dat wij als volwassenen misschien al niet meer opmerken omdat het zo alledaags is. Ik vind het zo schoon wanneer ons kereltje vanalles wil ontdekken en kan blijven kijken naar de vele bouwkranen, dieren, het rode lichtje en de slagbomen die naar beneden gaan, de vuilnismannen die aangerend komen, de takjes in de tuin, de blaadjes die naar beneden dwarrelen en nog veel meer. We noemen hem soms lachend ons klein wetenschapperke wanneer hij volledig opgaat in zijn activiteiten van ontdekken, proberen en eindeloos herhalen.
• Behulpzaamheid: Toon speelt papiertjesmeneer op het toilet, hij wil de tafel dekken, hij komt met kleren aandraven die we moeten aandoen, hij helpt bij het koken door vb. in de pot te roeren of de schilletjes van de appel bij het groenafval te doen, hij pakt de borstel en begint te poetsen, hij geeft dingen aan als we daar achter vragen want hij doet voor het moment niets liever dan opdrachtjes uitvoeren.
• Die simpele spelletjes en pleziertjes: dolle pret wanneer mama of papa duidelijk zichtbaar achter een zetel kruipt of zich “verstopt” heeft onder een fleecedekentje. Gieren als er iemand een protje laat of als er iets op de grond valt.
• Die onvoorwaardelijke peuterliefde: natte kusjes, knijpknuffels, spontane aaitjes, lieve lachjes, puppyoogjes, kriebelhandjes, … ik kan er geen genoeg van krijgen. Op dat gebied worden we toch wel heel hard verwend, want het begint al van ’s morgens vroeg dat Toon ons vastgrijpt voor een uitgebreide knuffelpartij. Ik hoop dat we nog lang van zijn heerlijke ongeremde liefde kunnen genieten.
• De daad bij het woord voegen: we zeggen iets tegen elkaar en ons manneke zet het op een lopen en gaat het desbetreffende taakje uitvoeren of hij neemt het voorwerp waarover wij het hebben. Dat is soms confronterend, maar dikwijls heel grappig om het kabouterke in actie te zien schieten.
• Die eerlijkheid: een peuter kan nog niet liegen of manipuleren en is altijd oprecht in zijn gevoelens. Dat is toch iets om te koesteren.

Een uitdaging

• Peuterkuren deel 1: ik loop lekker weg! Je wil vertrekken dus je peuter moet aangekleed worden want het is koud en het regent. Je zet hem voor je en je begint aan het proces van de muts, de jas, de wanten en de schoenen. Na elk kledingstuk is het wringen en als je niet oplet zet de peuter het op een lopen. Jij kan er achteraan en het manneke heeft plezier. Zucht, zeker als je zwanger bent. Dit spel is het leukst als papa of mama niet veel tijd hebben en echt ergens moeten geraken.
• Peuterkuren deel 2: ik wil ABSOLUUT NIET alleen slapen. Gevoelig onderwerp, maar daar heb ik al een hele blogpost aan geweden.
• Herhaling, herhaling en nog een keer herhaling: 100 keer met hetzelfde boekje komen aandraven om uit voorgelezen te worden en blijven aandringen ook al heeft mama het druk. Het boek wordt als het kan in de handen van papa of mama geduwd en als dat niet pakt omdat we onze handen vol hebben met wat anders, dan krijgt het al eens een zwier uit frustratie. We kunnen duizend keer hetzelfde plaatje spelen en dat mag je letterlijk nemen, want Toon heeft een favoriete single van The Beegees uit zijn moeke haar jonge jaren. “Where is the sun that shone on my head? The sun in my life, it is dead, it is dead. Where is the light, that would play in my streets? And where are the friends I could meet, I could meet?”
• Voorkeuren qua kledij: het is niet eender welke sokken er aangedaan worden, welke onderbroek of welk hemdje. Daarom geven we Toon altijd de keuze uit twee dingen. Dat werkt hier wel goed en hij is blij dat hij ook een beetje inspraak heeft.
• Hongeralarm: dat is alle hens aan dek! Wanneer Toon honger heeft blijft hij niet bij de pakken zitten, maar pakt hij steevast een pak pasta en als het kan ook een pot saus uit de kast. Onze dwingeland kan al heel goed zijn eigen kostje bijeenscharen: rozijntjes uit de pot, een appel, koekjes of ander lekkers, … Uiteraard geven we daar niet aan toe. 😉
• Geen geduld bij hongeralarm: wanneer papa vb. frietjes is gaan halen en ze zijn nog te warm om te eten dan volgt er een klaagzang totdat we ze geprepareerd hebben. Ik ontdekte gelukkig recentelijk dat als een zot met een stukje karton boven een bord wapperen effectiever is qua koeltechniek dan de diepvries.
• Onbekend eten: iets dat er een beetje anders uitziet krijg je er met de beste wil van de wereld niet in. Gelukkig dat Toon veel lust en ik denk dat de Kleintjesmethode hier een positieve bijdrage toe leverde, maar soms is het een beetje frustrerend dat hij echt argwaan koestert tegenover een gewoon stukje kaas of eten zit te vissen uit zijn bord. Ook het smossen hoort erbij natuurlijk. Hop daar gaat die beker melk voor de zoveelste keer tegen de vlakte. Hier kan je niet van de vloer eten.
• Klimdrang: tegenwoordig is niets meer veilig, want zijn torenstoel (IKEA-hack 2.0) wordt gewoon door de kamer geschoven en in de gewenste positie gezet om het doel (meestal iets dat hij niet mag hebben) te bereiken. Toch blijf ik die stoel een meerwaarde vinden, want een pak van de frustraties minderen wanneer Toon vb. mee in de potten kan kijken of op die manier groot genoeg is om zelf zijn handjes te wassen en wij hem niet steeds moeten pakken.
• Overdreven behulpzaamheid: de papiertjesmeneer die de deur openzwiert en het niet erg vindt als de overburen een beetje te veel zou kunnen zien van het toiletbezoek van papa of mama, de vaatwasser dichtdoen en willen opzetten als mama nog aan het in- of uitladen is, per sé de grote bezem willen gebruiken en als een ongeleid projectiel door de kamer walsen, mee willen koken en alles zelf willen doen totaal tegen de volgorde van het recept in, … .
• Ik weet wat ik wil en ik weet verduiveld goed de weg: Toon kent de wegen rondom ons huis op zijn klein duimpje en oh wee als we niet langs het speeltuintje gaan of als we voorbij het dorpje van de oma rijden en daar niet naartoe gaan. De mentale wegenkaart is wel goed uitgebreid, want Toon beseft dat er meerdere wegen naar zijn doel leiden.
• De beentjes werken niet: je bent nog maar net aan het wandelen en om de één of andere reden willen die beentjes al na 5 minuutjes niet mee en is het constant gedrein om gedragen te worden. Hadden we maar die buggy meegenomen, want papa zijn nek kan het ocharme weer bekopen.

Positief stimuleren door aandacht te geven

Oprecht en zonder op de tijd te letten aandacht schenken aan iemand is volgens mij één van de mooiste cadeaus die je een mens kan geven. Het is soms moeilijk om voor de zoveelste keer hetzelfde boekje voor te lezen en enthousiasme uit te stralen bij het samen spelen wanneer je hoofd vol zit met een uitgebreide to-do-list of wanneer je nood hebt aan een beetje tijd voor jezelf.

“Oprecht en zonder op de tijd te letten aandacht schenken aan iemand is volgens mij één van de mooiste cadeaus die je een mens kan geven.”

Pick your battles

Vaak heb je tonnen geduld nodig wanneer je weet dat je iets veel sneller, properder en efficiënter kan dan je kind, maar is het echt beter voor de ontwikkeling dat je zelf zo min mogelijk ingrijpt. Het goede zien in het gedrag van je kind is niet altijd evident en ik ervaar ook momenten dat ik mijn geduld verlies. Dat zijn meestal de momenten waarop ik zelf een innerlijke onrust ervaar of al een tijdje met een lastig gevoel rondloop. Niet vreemd natuurlijk dat me dan vanalles opvalt waaraan ik me eventueel kan ergeren. Je kan je niet overal aan blijven ergeren en soms moet je dingetjes loslaten. Dat heb ik voor een groot stuk met het slaapgebeuren gedaan. Dat proces heeft lang geduurd, ik ben er nog niet helemaal klaar mee, maar ik heb er ook veel meer vrede mee genomen.

Eeuwige student

In feite zie ik mezelf als een eeuwige student die aftast en zoekt naar wat goed en juist aanvoelt. Ik ben geen kordate strafmoeder, maar ook geen doetje dat haar kind over zich heen laat lopen. Ik hou niet van dessertjes, snoepgoed of stickers als afdreig- of beloningsmateriaal, maar ik vind het wel fijn om aandacht te geven in de vorm van opbouwende kritiek of complimentjes naar gedrag toe.

Het manipulerend en knedend omgaan met kinderen wringt, maar ik vind grenzen stellen wel heel belangrijk. Er moet wederzijds respect zijn en een dialoog moet kunnen in de mate van het mogelijke. Jonge kinderen communiceren uiteraard op hun eigen niveau en onze kapoen versta ik niet altijd even klaar en duidelijk. Dit alles maakt het er allemaal niet makkelijker op natuurlijk.

Kinderen zijn geen puppy’s

Ik schrijf graag over baby’s en peuters omdat we volop in die fase zitten, maar het is net het langetermijnplaatje dat me zo aanspreekt in opvoeden en werken met kinderen. Op dit moment ben ik me aan het verdiepen in een interessant boek uit de bib dat al geruime tijd op mijn leeslijstje staat: Kinderen zijn geen puppy’s, de kracht van zelfsturing in opvoeding van Jürgen Peeters. Dit boek is relevant voor zowel professionals als ouders met kinderen gaande van baby tot de vroege volwassenheid.

Jürgen is zelf leraar geweest, vader van drie kinderen, psychotherapeut en stelt in zijn boek enkele belangrijke vragen en thema’s voorop waar ik als mama en als juf ook vaak tegenaan bots.

“Wat hebben kinderen werkelijk van ons nodig om uit te groeien tot zelfbewuste en zelfstandige volwassenen? Wat zijn helpende of belemmerende factoren in hun ontwikkeling? Hoe kunnen we een richtinggevende autoriteit zijn zonder autoritair te zijn? Wat als we, voorbij de kortetermijnsgedragscontrole, focussen op de ontwikkeling van onze kinderen op langere termijn, en dit zowel op fysiek, emotioneel, mentaal als sociaal vlak? Hoe kunnen we ons eigen onvermogen benutten als kans om zelf te groeien?”

Jürgen Peeters

Vooral de stukjes over grenzen, opvoeden zonder straffen, belonen en andere vormen van manipulatie en het grotere verhaal: zoeken naar een antwoord op maatschappelijke veranderingen spreken me heel erg aan. Ik heb dus nog wat lees- en studeerwerk te doen en ik ben er zeker van dat ik het boek nog moet laten verlengen, maar wat ik al heb gelezen is zo verfrissend en interessant dat ik het nu al durf aan te raden.

Liefs, Annelies x