Nilske is intussen twee weekjes oud. Ons avontuur met z’n vieren is nu echt van start gegaan. Hoog tijd dus om eens terug te blikken op die bijzondere eerste week samen.
De eerste twee dagen: leven in een roes
De eerste 24 uur na de bevalling stond volledig in het teken van bekomen van de bevalling, voldoende rust nemen, ons Nilske bewonderen en het opstarten van de borstvoeding. Ik spendeerde heerlijke uren van huid-op-huid-contact afgewisseld met korte slaapjes en aanleggen, aanleggen en nog eens aanleggen. Links, rechts, terug links, houdingen uitproberen en wennen aan dat kleine kereltje. Voeden op vraag is immers nodig om ons borstvoedingsavontuur te doen slagen.
Nils hapte flink aan, maar het was een vrij pijnlijk gebeuren. Dat had ik wel verwacht, want in juni 2020 dronk Toontje zijn laatste slokjes en bleek ik tot ons grote geluk zwanger te zijn. Ik herinnerde me nog dat ik bij ons Toontje ook hard moest wennen aan het drinken, maar dat het na een dikke week veel beter ging. Zo’n klein boeleke aan de borst is toch ook net even iets anders dan een doorgewinterde peuter die al wat melkstroompjes heeft doorzwommen. Dat was vaak gewoon t-shirt naar beneden en meneer deed de rest. 😉
“Toontje was superlief voor zijn “bee-bie” en er waren veel mamasmeltmomenten. Het besef dat we twee prachtige, gezonde jongens op de wereld hebben gezet maakt ons zo dankbaar en gelukkig.”
De naweeën tijdens het drinken waren soms pittig en ik nam ibuprofen afgewisseld met paracetamol. Niets abnormaals natuurlijk als je weet dat je baarmoeder in sneltempo terug naar zijn oorspronkelijke vorm wil krimpen en het gebied waaraan de placenta vastzat erg op een open wonde lijkt die moet genezen. Ik deed dus eigenlijk niets anders dan rusten, ons Nilske knuffelen en bewonderen. Zeker de eerste twee nachten kon ik niet goed slapen omdat ik nog echt in een roes leefde. Ons Nilske daarentegen moest nog bekomen van zijn geboorte en lag vaak heerlijk te knorren. Ik begon de eerste woorden van ons geboorteverhaal te typen.
Roel had het intussen ook druk met ons soigneren (danku schatje!) en allerhande praktische zaken afhandelen zoals Nils aangeven bij de gemeente en verzekeringspapieren in orde brengen. We staken de geboortekaartjes in de envelopjes en ik etaleerde het doopsuiker en de snoepjes. Door deze crisis verwachten we spijtig genoeg niet veel bezoek en daarom bestelden we nog minder dan de helft van wat we bij ons Toontje voorzien hadden.
Omdat gezins- en newbornshoots in tegenstelling tot businessshoots verboden zijn door de overheid (weer een mooi staaltje absurdistan als je het mij vraagt en zo jammer, want baby’s blijven er niet uitzien als pasgeborenen) begon ik als een echte mamarazzi fotootjes te nemen. Gewapend met smartphone en spiegelreflexcamera probeerde ik ons mini Nilske te vereeuwigen. We spraken af met Tine van Compagnie Fotografie dat we een gezinsfotoshoot zouden plannen van zodra het weer mag.
De beruchte 3de en 4de dag: stuwing, tranen en de beste zorgen
Het hele drankgebeuren bleef zo pijnlijk dat er ondertussen wondjes waren verschenen op mijn tepels. Gelukkig stonden we er niet alleen voor en kwamen onze vroedvrouwen Els en Karen afwisselend langs om te kijken hoe het met ons ging en om ons te verzorgen. Zo fijn dat we deze keer perfect wisten wie er ging komen. Bij Toontje waren dat elke keer andere mensen met een verschillende visie waarvan we wel eens onzeker werden.
De eerste keer kraamhulp! Omdat we het wel een fijn idee vonden om de eerste weken wat extra hulp in het huishouden te krijgen hadden we ons tijdens het tweede trimester van de zwangerschap ingeschreven bij Ferm om kraamhulp te krijgen. Tot nu toe viel dat al reuze goed mee. De kraamverzorgster was heel vriendelijk, ging voor ons boodschappen doen en maakte de lekkerste wokgerechten, spaghettisaus, ovenschotels, soep en pudding en hielp mee met allerhande klusjes. Zo fijn om niet te hoeven koken en ongelooflijk wat iemand op drie uur tijd klaarspeelde. Toontje kon intussen terug naar school omdat zijn verkoudheid zo goed als gedaan was en de voormiddagen verliepen dus vrij rustig.
“Tranen die rijkelijk komen, laten de melk volop stromen” las ik in Het Nieuwe Borstvoedingsboek van lactatiedeskundigen Stefan Kleintjes en Gonneke van Veldhuizen. Ja het zal wel zijn, dacht ik op voorhand maar ook ik zat daar te snotteren. Hoewel ik een prachtbevalling had werd ik tijdens de namiddag van dag 3 overvallen door vermoeidheid. En dan die stuwing! Mijn borsten stonden op knappen en voelden hard aan. Ik kreeg er zelfs een beetje koorts van en in een niet zo helder moment was ik er even van overtuigd dat dit een overduidelijk geval van corona was. Die stomme spelbreker heb ik de laatste tijd al veel vervloekt. Maar nee hoor, die verstopte melkkanaaltjes in mijn borsten waren de boosdoeners.
“Bloedstuwing is een bijverschijnsel van het opstarten van de melkproductie en dit kan gepaard gaan met wat vochtstuwing. Als je baby de eerste dagen flink colostrum heeft gedronken, komt de productie van rijpe melk op gang. Hiervoor wordt extra bloed naar je borsten gepompt en extra lymfevocht voor het afvoeren van het afval dat actieve cellen gemaakt hebben. Het duurt meestal een paar dagen voordat dit alles gladjes verloopt en er evenveel bloed en lymfevocht heen- en terugvloeit. Je borsten voelen in die tijd gespannen, glad en warm.”
Het Nieuwe Borstvoedingsboek – Stefan Kleintjes en Gonneke van Veldhuizen
De melk veranderde van colostrum naar overgangsmelk en ons kereltje met zijn ienieminimaaginhoud kon mijn productie nog niet volgen. Daar kan je dus wel degelijk koorts van krijgen en jezelf rotslecht voelen. Ik kreeg de raad om warmte te leggen, dus ik gebruikte een pittenzakkussentje zodat ik alles kon weg masseren en Roel werd naar de winkel gestuurd voor witte kool om op de pijnlijke plekken te leggen. Die kool werkte heel heilzaam en verlichtend, maar spijtig genoeg bleef ik heel veel pijn hebben tijdens het drinken zelf waardoor ik volledig verkrampte. We hadden een vermoeden dat het ultrakorte tongriempje van Nils deze pijn veroorzaakte. Ik ben zelf met een slangentongetje geboren en heb dit als baby moeten laten klieven, dus sorry Nils voor dat vervelende mama ding!
Dag 5: naar de kinderarts en een geel kleurtje
We hadden gelukkig snel een afspraak te pakken met de kinderarts. Ik verafschuwde het idee dat ik onze kleine schat dit moest aandoen, maar het viel echt reuzegoed mee. Op het moment zelf was ik emotioneel en durfde ik niet te kijken, maar de dokter was heel bedreven ook al had ze haar pols in het verband. Ze had er maar een klein vliesje van een goeie millimeter af moeten doen, zodat het niet eens bloedde. Deze kleine ingreep waar ik zo verschrikkelijk tegen opzag om het te laten doen maakte wel degelijk een verschil. Het aanhappen bleef pitsen, maar eens Nils goed aan het drinken was had ik geen pijn meer. Opeens werd voeden weer fijn en kregen mijn borsten de kans om te herstellen.
Nils zijn luiertjes werden intussen mooi geel, maar zijn huidkleurtje was dat ook. Net zoals grote broer (weeral dankzij mama, oeps!) had hij last van een beetje geelzucht. We moesten hem veel in het licht laten dutten en hem goed in het oog houden dat hij alert bleef en niet steeds in slaap zou vallen tijdens het drinken. Er was echter geen reden tot paniek.
Dag 6 en 7: genieten met z’n vieren
Nils zijn kleurtje begon stilletjes aan terug rozig te worden. Hij begon ook goed bij te komen en was bij momenten heel vinnig en alert. Dat was weeral een opluchting. Ik voelde mezelf ook stukken beter en kon nu echt genieten van het hele babygebeuren. Dankzij de lieve zorgen van Roel, onze familie, de kraamhulp en de vroedvrouwen was ik heel snel terug te been en klaar voor kleine wandelingetjes met Nils in de draagdoek.
Ik ben benieuwd wat de komende weken ons brengen. Er zullen waarschijnlijk nog veel vermoeiende cluster- en buideldagen volgen, maar toch zijn er al zoveel mooie momenten geweest. Het leven op baby- en peuterritme maakt dat je vaak plannen moet bijstellen, maar voor mij is voorlopig de aanpassing aan een tweede kindje in huis minder groot dan dat van een eerste. We zullen zien of het zo blijft. 😉
Liefs, Annelies x
Knoeien en groeien 