Over hoe een tweede zwangerschap kan verschillen van een eerste…

Strijk in de zetel

Ik ben 25 weken ver en ik lig strijk in de zetel met mijn benen omhoog. Voor de duidelijkheid: dat was HELEMAAL NIET MIJN PLAN. Omdat ik me heb voorgenomen om niet enkel over rooskleurige dingen te schrijven, maar over de realiteit als zwangere mama deel ik mijn verhaal.

Het begon allemaal een paar maanden geleden met een klein knobbeltje aan de binnenkant van mijn linkerbeen net boven mijn knie. Zelf had ik het niet eens opgemerkt want het was niet zichtbaar, tot mijn man er iets over zei. Ik had nergens last van en maakte me niet echt zorgen. Na een week was ik het knobbeltje haast vergeten, tot ik op een gegeven moment merk dat het zichtbaar wordt aan de buitenkant en zich langzaamaan uitbreidt.

Van een knobbeltje naar een rivierdelta op mijn linkerbeen en daarboven

Ik besluit om voor langere ritten in de auto mijn halflange steunkousen te dragen. Ik had nog “zeer mooie” ahum … vleeskleurige exemplaren liggen van mijn eerste zwangerschap. Ze dienden destijds voor onze laatste vliegtuigreis met z’n twee naar Tenerife. Het bleek echter niet te helpen, want ook op mijn onderbeen begon de miserie zich razendsnel te ontwikkelen.

Het warme weer en de hittegolf in de zomer deed er al helemaal geen deugd aan. ’s Avonds lag ik veel met mijn benen omhoog, want met een energieke peuter van 2 in combinatie met een grote ontdekkingsdrang was er overdag niet veel sprake van rusten. Mijn spataders vonden dat top, maar ik werd steeds minder enthousiast.

Toen we terugkwamen van onze gezinsreis in de Zwitserse bergen liet ik me nog eens onderzoeken bij de vroedvrouw. Ik krijg het advies om 3 keer per dag Daflon te nemen, Venadoron zalf van Weleda te smeren en ijs te leggen op de gevoelige plaatsen omdat de kwelduiveltjes me ook “down under” beginnen te ambeteren. Ik moet ook voor zwangerschapssteunkousen type 2 gaan horen in de Orthoshop. Gelukkig hebben ze een zwart onopvallend model dat over de buik past. Ze zijn prijzig en uiteraard presteer ik het om daar quasi direct een ladder in te maken. Diepe zucht…

Terug voor de klas als vliegende juf

September staat voor de deur en aangezien ik weer ambulante leerkracht ben op mijn school, zou ik ook dit jaar veel van klas naar klas voyageren. Ik neem me voor om iets meer te rusten tijdens het lesgeven, maar dat is niet evident bij elke leeftijd. Ik ben sinds kort wel voor een groot aantal uren vastbenoemd, maar elke dag is anders. De ene dag sta ik elk lesuur of zelfs half lesuur voor een andere groep als co-teacher en de andere dag vang ik een klas op waarvan een collega 4/5de werkt. Boeiend, gevarieerd, leerrijk, maar zeer vermoeiend in mijn huidige toestand.

Het lijkt wel alsof mijn aders uit mijn vel willen springen.

De laatste weken was ik heel blij dat ik wat kon uitrusten in het weekend, hoewel ik dolgraag voor de klas sta en er veel energie voor terugkrijg. De leukste dagen zijn dan ook de dagen waar ik echt een hele dag met de kinderen in de weer ben. Omdat ik het zo graag doe, kan ik ook niet goed op de rem gaan staan en forceer ik mezelf toch telkens weer. Vooral ’s avonds wreekt zich dat en heb ik vaak pijnlijke benen. Er zijn momenten waarbij ik last heb met stappen. Joggen doe ik al een tijdje niet meer uit voorzorg. Dat was bij ons Toontje wel wat anders want toen huppelde ik nog dartel rond en ben ik pas gestopt met joggen voorbij mijn 7 maanden zwangerschap.

Na een normale werkweek lijkt het wel alsof mijn aders eruit willen springen en ik een stukje van mijn onderkant moet tegenhouden omdat ik het anders kan verliezen. Dat is helemaal niet fijn en zeker geen geruststellend gevoel. Ik maak me zorgen dat onze kleine baby hier iets van merkt. Mijn man probeert veel van het hef- en tilwerk over te nemen thuis, dankuwel liefje, maar ons Toontje wil ook soms gewoon met mama spelen en knuffelen. Daar heeft onze schat natuurlijk alle recht op en papa is ook niet altijd bereikbaar door zijn werk en de vele videocalls.

Intussen blijf ik braaf 3 keer per dag mijn Daflon slikken en draag ik dagelijks de zwarte zwangerschapssteunkousen. De klachten nemen echter toe. Roel besluit dat het welletjes geweest is en ik laat me overhalen om toch nog eens de dokter te raadplegen.

Dan toch maar weer naar de dokter

Bij mijn huisarts aangekomen word ik even overdonderd. Zij maakt zich zorgen over de zichtbaarheid, het pijnlijke gevoel en de warme gloed van de aders. Er wordt een collega bij gehaald voor een tweede opinie en ze besluiten om naar een vasculaire arts te bellen. Zinnen als “het kan tot op de eierstokken zitten” en “oei, en ze moet nog zeker 15 weken” slagen me even uit mijn lood. De arts kan in mijn geval helaas weinig meer doen dan adviseren om platte rust te nemen en mijn benen omhoog te leggen. Ingrepen die ze normaliter zouden doen, mogen ze niet uitvoeren tijdens de zwangerschap. Ik moet dus de laatste twee werkdagen van de week noodgedwongen thuis doorbrengen in de zetel. Dat had ik eventjes niet zien aankomen.

Hoe leg ik dat uit op mijn werk?

Gelukkig is mijn directeur begripvol wanneer ik hem met een bang hartje bel. De stomme gevoelens dat ik best wel wat meer moeite kan doen en dat het misschien overdreven is om thuis te blijven probeer ik van me weg te duwen. Ik ben geen zetelhanger en ik besef maar al te goed dat het heel vervelend is om zo last minute vervanging te zoeken voor een klas. Meestal ben ik diegene die dergelijke gaatjes opvult en collega’s vervangt. Het zij zo.

Grootouders zijn goud waard!

’s Nachts doet mijn been echt vervelend en is het lastig om in slaap te vallen. Eigenlijk ben ik toch blij dat ik geluisterd heb. Toontje kan gelukkig terecht bij zijn fantastische oma en opa en zijn geweldige moeke en vake, dus daar moet ik me geen zorgen over maken. Wat een geluk om zo’n lieve grootouders te hebben. Het is niet de eerste keer dat ze met alle liefde voor ons in de bres springen. We zijn ze ondertussen al zoveel verschuldigd, dat het onbetaalbaar is.

Wanneer ik dit schrijf lig ik dus in de zetel met m’n benen omhoog. Hopend op een gunstig verloop met in het achterhoofd toch de bezorgdheid over die buik die eigenlijk helemaal nog niet zo dik is. Ons kleinste kapoentje is opvallend beweeglijk en schopt maar in het rond alsof hij mij wil zeggen: “Ik heb het hier fijn hoor mama!” Ik leg mijn hand op mijn buik en het prutske zoekt verder contact.

Blijf nog maar mooi zitten lieve jongen en groei, groei groei!

Liefs, Annelies x